پـیـرمـردی به دل شرر داری            کوهی از غصه دور و بر داری
می‌روی دسته بـسته نیمۀ شب            از دل کـوچــه‌هـا گــذر داری

نــالــه مــادرانــه مـی‌شـنــوی            داغ مــادر ســر جـگــر داری
از در خـانـه‌هـا که مـی‌گـذری            روضه با میخ پـشت در داری
دود و آتــش بـه یــاد مـی‌آری            دیده‌ای غرق خون و تر داری
بی‌حـرم مانـدنـش تو را کـشته            چـقــدر آهِ شــعــلــه ور داری
پـا بـرهــنــه بــدون عــمـامــه            جـان نـداری قـدم تو بر داری
از نـگـاهـت شـراره می‌ریـزد            حـالـتی مثـل مـحـتـضر داری
می‌روی قـتـلـگـاه، شـکـر خـدا            هم تنت هست هم که سر داری
خنجـری نیست زیر حلـقومت            سالـمـی سـایه روی سر داری
شکـر حـق سـیـنه ات بود سالم            گرچه در آن ز غم شرر داری
نـشـدی بی‌پـنـاه مـثـل حـسـیـن            تو به بـالـین خـود پـسر داری
بس که گـفـتی نـماز اول وقت            تـا ابـد عــاشـق آنــقــدر داری
در عـزایت هـمـیشه گـریـانـیم            بـا دعــای شـمـا مـسـلــمـانـیـم